Maya Deren – krótkometrażowe filmy z muzyką na żywo: Sitartronic - wszystkie bilety

Opis wydarzenia:

Sieci popołudnia (1943) kobieta zasypia po powrocie do domu. Granica pomiędzy jawą i snem zostaje zatarta.

Na lądzie (1944) Ten eksperymentalny film zaczyna się w momencie, gdy pewna kobieta zostaje wyrzucona przez morze na brzeg. Jej dziwna podróż łączy się ze spoktaniem obcych osób, a także innych wersji samej siebie. Sama główna bohaterka, Maya Deren, uważa, że dzieło te ukazuje walkę człowieka o utrzymanie własnej tożsamości.

Studium choreograficzne dla kamery filmowej (1945) Maya Deren w pełni zrealizowała swoją wizję uwolnienia ludzkiego ciała z ograniczeń przestrzeni zarówno teatralnej jak i rzeczywistej. W tym krótkometrażowym filmie, tancerz porusza się z łatwnością w różnych środowiskach (jak las, salon czy galeria sztuki) oraz pomiędzy nimi, co jest efeektem starannego i precyzyjnego montażu filmu.

Rytuał w przetworzonym czasie (1946) Już tytuł filmu jest nawiązaniem do rytualnych praktyk religijnych, a zarazem przejścia jednostki z jednego stanu w drugi. W pierwszej części “Rytuału w przetworzonym czasie” widzimy kobietę (Maya Deren), która zwija wełnę w swoistym transie oddanym za pomocą zwolnionego tempa kamery. W kolejnej przenosimy się na bankiet, którego uczestnicy wykonują gesty utrzymane w tanecznym rytmie. Deren zaznaczała, że intereswowała ją w tym filmie emcjonalna ciągłość ruchu różnych osób. Film jest zarazem eksploracją relacji między ruchem a jego obrzędowym charakterem. W filmie obok Mai Deren występują między innymi Rita Christiani oraz Anaïs Nin.

Medytacja nad przemocą (1948) Film zgłębia ruchy i sposów wykonania rytuału Wu-tang, jednocześnie zacierajac granicę pomiędzy przemocą a pięknem.

Prawdziwe oko nocy (1955) Próba przedstawienia mistycyzmu ukrytego w astrologii za pomocą pełnej wrażliwości baletowej choreografii. Przedstawiani cały czas w negatywnie tancerze subtelnie szybują w tańcu na tle gwiazdozbiorów.
Sitartronic: duet gra na żywo do krótkometrażowych filmów w reż. Mayi Deren, jednej z najbardziej złożonych i legendarnych postaci wśród niezależnych filmowców lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Tworzyła w świecie nowojorskiej bohemy Greenwich Village, uwieczniając m.in. takie postaci jak Marcel Duchamp, Anais Nin czy John Cage. W jej czerno-białych filmach krótkometrażowych nastrój i poetycko-oniryczna narracja wydają się być ważniejsze niż ciągłość fabuły, a zastosowanie nietypowych technik filmowych nadaje im unikatowy charakter.